Arkadaşlar ne içindir? Niye arkadaş edinir insan? Ne büyük ihtiyaç değil mi sosyalleşmek. Küçüklüğümüzden beri söylenir, öğretilir. İnsanların huyuna git, uyumlu ol, sevil, düşünceli ol… Peki belirleyen nedir kiminle arkadaş olacağımızı? Ortak ilgi alanları mı? Benzer aileler mi? Benzer ortamlar mı? Hangi bileşenler etkileşir de biz arkadaş oluruz… Daha da önemlisi, hangi etkenler sayesinde dost oluruz?
Birçok arkadaşı olabilir insanın, ama kaç tanesi kalır büyüdükçe? Kalanların içinden de kaç tanesinin yanında gerçekten çok huzurlu, mutlu, hesapsızca kendimiz olabiliriz?
Ben arkadaş edinmekte zorlananlardanımdır. Kolay kolay açılamam, perdelerimi hemen indiremem… Zaman alır bir insanı dünyama almam, benimsemem… Bu kadar aşamalı bir birliktelikten sonra da, ya o insan benim hayatımda kalmaz, uçar gider, ya da dostum olur. Yani, o ara etabı yakalamakta, onun keyfini sürmekte gecikirim hep. Ondan bu merakım…
Nasıl olur da insanlar az tanışsalar da, güvenmeye başlamamış olsalar da, otururlar, konuşurlar, dertleşirler ya da gülerler, keyif çatarlar? Ben gerilirim tanımadığım ortamlarda.
Bir tanıdığım zamanında, “Ben tanımadığım insanlarla yemeğe gitmem.” demişti. O zaman çok garip gelmişti söylediği… Ama yaş ilerledikçe hak verir oldum. İnsanlarla geçirdiğim zamanları doya doya, tereddütsüz, keyfin zirvesine vurarak geçirmek, yaşamak istiyorum. Bu kadar keyif alabilmemin tek yolu da samimi olmak ve yanında kendimi rahat hissetmek. Yani dostlarımla olmak…
Ama her insandan dost olmuyor tabii. Zamanla onlarda eleniyor ve iyice parmakla sayılacak kadar az insan kalıyor doğum günü partime çağıracak.
Bu da bir tercih tabii. Benden çok farklı yaşayan ve bu konuya benden çok farklı yaklaşan insanlar da var. Onlar bir yandaş, bir paylaşacak can olduğu sürece, yeni bile tanışmış olsalar, keyif alabiliyorlar anlarından.
Belki de öyle yapmak gerek… Daha çok geyik, daha az felsefe… Kim bilir… Belki de mutluluk gerçekten anı yaşamakta, kiminle, nerede, ne yaparken olursa olsun…
Ruhuna iyi bakıyor musun? 