Hayatın en büyük ikilemi: Kalmak ya da gitmek… İnsan bu seçimi her konuda, her yol ayrımında yapmak zorunda kalıyor. Benim merak ettiğim, gitmeyi seçtiğimiz seferlerden hangilerinde gerçekten istedik gitmeyi?
Tahminim, çoğu zaman kalamadığımızdan gittiğimiz… Kalamamamız ise ait olduğumuz yeri kestiremediğimizden…
İnsan köklerini salamadı mı hayata, ne ilişkileri, ne işleri, ne kalışları olabiliyor. Peki, kök salmak ne demek? İlla birine, bir işe, bir yere, bir eve, bir aileye bağlanmak mı?
Hayatta ait olduğun yeri bulmak ne zormuş. İnsan çabalayıp duruyor ama bir türlü seçemiyor durmak istediği noktayı. Nedense, yol alırken daha bir eğleniyoruz. Hareket oluyor, ses çıkıyor, birileriyle karşılaşıyoruz, zaman geçiyor. Ama durulma isteği kıpraşmaya başladıkça insanın içinde, çıkılmaz bir hal alıyor bu yerini bulamama girdabı…
Sevdiğim biri diyor ki, en kötüsü olduğun yerde çakılıp kalmak. Doğru diyor. Sıradanlaştırıyor insanı bir yere gidememek, bir yöne sahip olamamak… Ama benim anlamadığım hem durup, kök salmak, hem de durmamak nasıl olacak aynı anda?
Çok soru var aslında kafamı karıştıran… Ama zamanla hepsine cevap bulabilmeyi umuyorum. Sanırım, beklemek fayda etmiyor ve durduğun yerden yönetilmiyor hayat.
İnsan hep bir şey katmalı kendine. Durduğu yer sabitlense bile, çalıştırmalı beynini, bedenini, ruhunu… Hep tırnaklarını geçirmeli hayata. O an, o dakika, o ortamdan, o insandan, o ilişkiden, o sevgiden, o nefretten, o tattan ne anlıyorsa, ne alabiliyorsa, ne istiyorsa sonuna kadar almalı…
Hayat, hayata geldiğimiz için yaşanmalı… Hayat, istediğimiz için iyi yaşanmalı… Hayat, sadece keyifli olsun diye bol bol karmaşıklaştırılmalı…
Ruhuna iyi bakıyor musun? 