Bir ada olsa, ruhu yorulmuşlar bir süreliğine oraya sığınabilse… Hayat aslında bize küçükken anlatıldığı kadar basit değil. Öyle çok taş, öyle çok kaya çıkıyor ki insanın karşısına… Keyiften çok eziyete dönüşüyor yolda yürümek.
Ya rolünü kabullenip, kaptırıp gideceksin günlük işlere, ya da debelenip duracaksın hiçlik okyanusunda…
Başka seçenek var mı acaba? İnsan arada bir dursa, eğlense, düz bir mutluluk çizgisinde atsa kalbi, sonra yine karmaşanın içine girse, ve sakinliğin değerini anladığında, huzurlu bölgesine geri dönebilse… Çok mu şey istiyorum?
Ben dahil çevremdeki herkesin kendine göre dertleri var. Kedim bile yemeğinin saatli verilmesinden şikayetçi… Demek ki sadece biz insanlar değil, etrafımızdaki tüm canlılar yetinme yetisinden yoksun.
Elimizde ne varsa, tamam, iyi hoş diyoruz ama, sonrasında hep başka şeylere kayıyor aklımız. Ne garip…
Geçenlerde dertleşirken bir arkadaşım sormuştu: “Hiç mutlu insan yok mu?” diye… Yok galiba… Mutluluklar var elbette, mutlu anlar, mutlu günler, mutlu dakikalar. Ama genele bakıldığında herkes bir mutsuzluk bulutunun altına tıkılmış, dünyayı gri gözlüklerle görmeye başlamış…
Büyük dertler var aslında. Onları es geçemeyeceğim. Ölümler, kayıplar, boşanmalar, ayrılıklar, hasret, hastalık, vs… Ama ya onlarında olmadığı günlerde, haftalarda karnımıza saplanan kasılmalara, başımıza inen ağrılara ne demeli?
Bu kısır döngüden nasıl sıyrılacağız merak ediyorum.
Bir tüketici toplumu kavramını attılar orataya… Tüketip bitirmeye odakladılar hepimizi… Bizler de koyun misali, sürüklendik gittik bu firkin peşinden. İşin acı yanı, sadece malları, eşyaları değil, insanları, ilişkilerimizi, duygularımızı da hızlıca tüketir olduk…
Sonu nereye varacak bilemiyorum. Ama bir an evvel gözümüzü açsak iyi olacak…
Ruhuna iyi bakıyor musun? 