Ay: Eylül 2009

Arkadaşlar ne içindir? Niye arkadaş edinir insan? Ne büyük ihtiyaç değil mi sosyalleşmek. Küçüklüğümüzden beri söylenir, öğretilir. İnsanların huyuna git, uyumlu ol, sevil, düşünceli ol… Peki belirleyen nedir kiminle arkadaş olacağımızı? Ortak ilgi alanları mı? Benzer aileler mi? Benzer ortamlar mı? Hangi bileşenler etkileşir de biz arkadaş oluruz… Daha da önemlisi, hangi etkenler sayesinde dost oluruz?

Birçok arkadaşı olabilir insanın, ama kaç tanesi kalır büyüdükçe? Kalanların içinden de kaç tanesinin yanında gerçekten çok huzurlu, mutlu, hesapsızca kendimiz olabiliriz?

Ben arkadaş edinmekte zorlananlardanımdır. Kolay kolay açılamam, perdelerimi hemen indiremem… Zaman alır bir insanı dünyama almam, benimsemem… Bu kadar aşamalı bir birliktelikten sonra da, ya o insan benim hayatımda kalmaz, uçar gider, ya da dostum olur. Yani, o ara etabı yakalamakta, onun keyfini sürmekte gecikirim hep. Ondan bu merakım…

Nasıl olur da insanlar az tanışsalar da, güvenmeye başlamamış olsalar da, otururlar, konuşurlar, dertleşirler ya da gülerler, keyif çatarlar? Ben gerilirim tanımadığım ortamlarda.

Bir tanıdığım zamanında, “Ben tanımadığım insanlarla yemeğe gitmem.” demişti. O zaman çok garip gelmişti söylediği… Ama yaş ilerledikçe hak verir oldum. İnsanlarla geçirdiğim zamanları doya doya, tereddütsüz, keyfin zirvesine vurarak geçirmek, yaşamak istiyorum. Bu kadar keyif alabilmemin tek yolu da samimi olmak ve yanında kendimi rahat hissetmek. Yani dostlarımla olmak…

Ama her insandan dost olmuyor tabii. Zamanla onlarda eleniyor ve iyice parmakla sayılacak kadar az insan kalıyor doğum günü partime çağıracak.

Bu da bir tercih tabii. Benden çok farklı yaşayan ve bu konuya benden çok farklı yaklaşan insanlar da var. Onlar bir yandaş, bir paylaşacak can olduğu sürece, yeni bile tanışmış olsalar, keyif alabiliyorlar anlarından.

Belki de öyle yapmak gerek… Daha çok geyik, daha az felsefe… Kim bilir… Belki de mutluluk gerçekten anı yaşamakta, kiminle, nerede, ne yaparken olursa olsun…

 

Bir ada olsa, ruhu yorulmuşlar bir süreliğine oraya sığınabilse… Hayat aslında bize küçükken anlatıldığı kadar basit değil. Öyle çok taş, öyle çok kaya çıkıyor ki insanın karşısına… Keyiften çok eziyete dönüşüyor yolda yürümek.

Ya rolünü kabullenip, kaptırıp gideceksin günlük işlere, ya da debelenip duracaksın hiçlik okyanusunda…

Başka seçenek var mı acaba? İnsan arada bir dursa, eğlense, düz bir mutluluk çizgisinde atsa kalbi, sonra yine karmaşanın içine girse, ve sakinliğin değerini anladığında, huzurlu bölgesine geri dönebilse… Çok mu şey istiyorum?

Ben dahil çevremdeki herkesin kendine göre dertleri var. Kedim bile yemeğinin saatli verilmesinden şikayetçi… Demek ki sadece biz insanlar değil, etrafımızdaki tüm canlılar yetinme yetisinden yoksun.

Elimizde ne varsa, tamam, iyi hoş diyoruz ama, sonrasında hep başka şeylere kayıyor aklımız. Ne garip…

Geçenlerde dertleşirken bir arkadaşım sormuştu: “Hiç mutlu insan yok mu?” diye… Yok galiba… Mutluluklar var elbette, mutlu anlar, mutlu günler, mutlu dakikalar. Ama genele bakıldığında herkes bir mutsuzluk bulutunun altına tıkılmış, dünyayı gri gözlüklerle görmeye başlamış…

Büyük dertler var aslında. Onları es geçemeyeceğim. Ölümler, kayıplar, boşanmalar, ayrılıklar, hasret, hastalık, vs… Ama ya onlarında olmadığı günlerde, haftalarda karnımıza saplanan kasılmalara, başımıza inen ağrılara ne demeli?

Bu kısır döngüden nasıl sıyrılacağız merak ediyorum.

Bir tüketici toplumu kavramını attılar orataya… Tüketip bitirmeye odakladılar hepimizi… Bizler de koyun misali, sürüklendik gittik bu firkin peşinden. İşin acı yanı, sadece malları, eşyaları değil, insanları, ilişkilerimizi, duygularımızı da hızlıca tüketir olduk…

Sonu nereye varacak bilemiyorum. Ama bir an evvel gözümüzü açsak iyi olacak…

Hayat “beklenmedikler”le dolu… Kimi zaman mutluluk verici, kimi zamansa üzücü… En çok da sevdikleriyle arasına giren dikenler üzüyor insanı. Kavgalar, uyumsuzluklar, sarf edilen iğleneyici sözler… 

Neden insan kendine en yakın olanları en çok üzer? Neden sokaktaki satıcıya gösterdiği güler yüzü, en yakınındakinden esirger çoğu zaman? Bu kadar mı zor alttan almak? İlla altta kalanın canı çıkacak, eyvah, hemen üste çıkmalıyım mı demeli insan?

Keşke bir filtremiz olsa ve bir düğmeyle devreye girebilse. Hatta daha da iyisi, biz sinirlenince, nabzımızdan anlasa ve kendi kendine devreye girse de söylediklerimizin ucu sivri olanları karşı tarafa hiç geçmese.

İnsan bu… Vazgeçer mi? İlla savaşacak… Boşuna dememişler, söz gümüşse, sükut altındır diye… En zoru susmak. Çünkü susmanın altında yatan çok rahatsız edici anlamlar var. Susarsan eziksin, susarsan tepene çıkarlar, susarsan hakkını yedirmiş olursun, susarsan sesin çıkmaz olur, susarsan sınırlarını koruyamazsın…

Peki ya susmazsan? Bunu düşünsek bir dahaki kavga başlangıcında… Susmazsan can yakacaksın, susmazsan sonra çok pişman olacaksın, susmazsan araya buzlar girecek, susmazsan sinirleriniz iyice gerilecek, susmazsan kavga büyüyecek, susmazsan kalpler kırılacak…

Ama o kızgınlık anında herşeyi bir kenara iter insan. İmkansız görünür sakinleşmek. İnsanın bedeni titrer, kasları gerilir, gözleri nemlenir, başı ağrımaya başlar, şakakları zonklar, sinirden yerinde oturamaz olur ve garip, negatif bir enerji depolanıverir beynine… Ve bu enerjiyi bir şekilde boşaltması gerekir insanın. İşte benim sorum, bunu karşımızdakinden başka boşaltacak bir araç yok mu?

Yastık yumrukla, yastığa kafanı göm çığlık at, kafanı dağıt, hiç olmadı uyu, birini ara bağıra çağıra durumu anlat, yürüyüşe çık, spora git, yemeğe yumul, kafanı dağıtmak için kitap oku, televizyon seyret, duşa at kendini, camdan dışarıyı izle… Ama karşındakine bağırma… Hararetini onun kalbini kırarak dindirme. Çünkü bunun sonrası çok acı oluyor. İnsan öyle bir pişman oluyor ki yaptıklarına… Hiçbir özür onaramıyor “can kırıkları”nı… 

Boğaz yedi boğumdur demiş Çinliler… Siz siz olun, yedi kere yutkunun bağırmadan…

Hayatın kolayca çözülebilen bir denklemi olsa ne güzel olurdu. Keşke bilebilseydik kaç artı kaç eşittir arkadaşlık, aşk, mutlu evlilik, dostluk, keyif, huzur, mutluluk. Ne kadar kolaylaşırdı işimiz… 

Sonra bir de, bu denklemi bireyselleştirmemizi sağlayan bir sistem olsaydı. Herkesin kişisel özelliklerini bilgisayara girip, birbirleriyle denkleştirseydi insanları. Böylece hiç o ilk aşamaları kat etmeden, sınama yanılma yoluna başvurmadan, rahatça toplayabilirdik insanları etrafımıza.

Ne zor güvenmek… İnsan kendine bile güvenemezken, diğer insanlara nasıl güvenecek? Ve malesef insanlar bunu değiştirmek adına hiç bir adım atmıyorlar. Etrafımızda her gün dolandırılan, aldatılan, hiçe sayılan onca insan varken, nasıl bırakacağız kendimizi bir başkasının kollarına?

İşte yalnızlık da buradan çıkıyor zaten. Güvenmediğinden soyutluyor insan kendini, zamanla eliyor etrafındakileri ve yenilerini sokamıyor küçük, değerli dünyasına. Sonunda bir bakıyor, yapayalnız kalakalmış o küçük dünyanın orta yerinde. 

İnsanın ruhsal anlamda sağlıklı olabilmesi için, en azından, güvenebildiği bir kişinin bulunması gerekiyor hayatında. Hani yanında kendimiz gibi olabildiğimiz, kendimizi hiçbir kısıtlama altında bırakmadığımız insanlar vardır ya… İşte onlardan mutlaka bir adet edinmemiz gerekiyor. Aksi halde, insan gerçekten çok zorlanıyor hayatla baş ederken…

Benden söylemesi…

 

Hayattan kopmamak için yeni insanlarla tanışmak, yeni dünyalara adım atmak, yeni şeyler denemek gerek… Peki bizde bunu yapacak cesaret var mı?

Okul yıllarından başlar gruplaşmalar. İnsan, kendine benzeyen birilerini bulur ve onlarla sessiz bir anlaşma yapmışçasına beraber gezmeye, beraber yemeye, beraber bir yerlere gitmeye ve beraber hareket etmeye başlar. Zamanla yeni birileri zorda olsa eklenebilir bu gruba. Ama sonuç hep aynı… Birileri elenir, birileri eksilir ve kalan küçücük insan topluluğunun içinde, hep aynı sohbetleri yaparken bulur insan kendini.

İnsanın tanıdıklarının yanında tanımadıklarına da şans vermesi neden bu kadar zor? Neden ürker insan bilmediklerinden?

Oysa yenilik taze kandır. Tüm sistemini temizler insanın. Yeni ufuklara açar gözünü ve sürpriz anlar yaşatır.

Bir sonraki anımızı tahmin etmek iç rahatlatıcı olabilir ama sıkıcıdır da aynı zamanda. Bazen bilinmez birşeylerin içine dalmak keyif verir insana. Ama nedense çok zorlanırız yeni ortamlara girerken…

Belki de sevilme ve beğenilme arzumuzdan yaklaşmayız yeni insanlara. Sonuçta, grubumuzdaki insanlar artık bizi tanımıştır ve bunca seneyi birlikte geçirdiğimize göre, bizleri olduğumuz gibi kabul etmişlerdir. Neden riske atalım ki bunu? Sonuçta işin ucunda iyi bir sonuç olabileceği gibi, yüz kızartıcı ya da gurur kırıcı bir reddedilme de yaşanabilir.

Zaten risk almak zor gelir çoğu insana. Hep aynı dairenin etrafında dönmek daha kolaydır. Ama o zaman sıradanlaşır hayat. Hedeflere ulaşılır zamanla, mesafeler kat edilir, ve durduğu bir noktaya gelir insan. Ondan sonrası düzlüktür.

Gerçekten dümdüz bir çizgi olarak mı yaşamak istiyoruz hayatı? Bence bunu biraz sorgulamak gerek. Gri bir sayfa mı? Yoksa farklı renklerle farklı desenler karaladığımız bir anı defteri mi? Hangisine benzesin isteriz hayatımız?

Kendimi toplamam gerekiyor ama kaybolmuş durumdayım… Neredeyim, kiminleyim, ne yapıyorum, neden yapıyorum farkında değilim… Zamanın akışına hayret ederek dönüp duruyorum aynı boşlukta. Günlük işleri anlık zorlamalarla tamamlayıp, anında geri dönüyorum hulahupumun içine. Döndürdükçe başım da dönüyor aslında. Ama umursamıyorum. “En azından hissediyorum” diyorum. Hissizleşiyorum da çünkü aynı zamanda. Ne sevgim kalıyor, ne neşem, ne doyasıya yaşadığım gözyaşlarım.

Biri gelse beni çekip çıkarsa diyorum. Şarkılardan medet umuyorum. Aynı albümü saatlerce döndürüyorum belki bestelerine hayatı katmış insanlardan bir cevap alırım diye.

Olmuyor… Ne kadar çabalarsam çabalayayım, ne yaparsam yapayım kalkmıyor üzerimde outran fil. Öyle ağır ki… Canım yanıyor, kıpırdayamıyorum…

Yatıyorum yatağa ama uyuyabilene aşk olsun… 

İçimde öyle bir hiçlik dönüp duruyor ki… Anlatmaya nereden başlayacağımı şaşırıyorum. Sanki aynı hikayeleri sil baştan yaşayıp duruyorum ve artık öyle tanıdıklaşıyor ki hikayeler, hiçbirşey hissetmez oluyorum. Hiçbir anlamı kalmıyor yaptıklarımın.

Filmlere, dizilere, hayallerime başvuruyorum ama değişen bir şey olmuyor. Bir türlü farklılaşmıyor hayatım. Hep aynı şarkıyı besteleyip, yeni albüm çıkardığını sanan şarkıcılara benzetiyorum kendimi… Her kurduğum cümle bir öncekine benziyor. Korkunç bir kabusun ortasında, içinden çıkamadığım bir labirentte, süremin azaldığını bilip stres olmuşum gibi yaşıyorum hayatı.

Gözüm hep kapıda… Sanki birilerini bekliyorum. Gelen giden yok ama, her araba farında hopluyor yüreğim.

Dikkatsizleşiyorum ve sakarlaşıyorum zamanla.

Biri bir nokta koysa bu yazıya bitecek ama benden çıkmıyor o cesaret.

 

Böyle düşündüğünüz anlarda, tavsiyem, derin bir nefes alın ve sizi mutlu edenleri düşünün. Sonra da kendiniz için güzel bir şey yapın. Herkes zaman zaman böyle sürüklenir gri bulutların içine… Önemli olan zamanında kafanızı dışarıya çıkarıp, temiz hava almaktır!

Bir gün, beklemediğin bir anda, çıkıp gelecek. Tanıyamayacaksın ilk başta. Şaşıracaksın belki de onu gördüğüne. Zaman öyle işlemiş olacak ki alnındaki çizgilere, sen bile onun değiştiğini idrak edeceksin. Herşey gibi, bu da geçti diyecek sana. Bir tebessümünde canlanacak geçmişin. Apayrı yönlere savrulduk ama yine karşılaştık bir noktada diyecek gözleri. Ve sen, anlayacaksın zamanın nankörlüğünü.

Ne gariptir değil mi yıllar sonra karşılaşmak? Bir zamanlar en canımız olan kişiyle, bambaşka bir yerde, bambaşka koşullarda merhabalaşmak? Nasıl şaşırırız? Nasıl hiç yoktan var ederiz onun aklından geçebilecek yorumları? Aslında ne basit bir andır o binlerce hisle karmaşıklaştırdığımız. Ve ne çabuk geçiverir…

Yine döneriz günlük koşuşturmacalara. Yeniden “hiç kimse” oluverir o “biri”. Ve biz, hiç birşey olmamışçasına devam ederiz hayata…

İnsan nasıl oluyorda zihninden silebiliyor hatırlamak istemediklerini? Nasıl bilinçli bir şekilde bilinçsizleştiriyor kendini?

Bazense takılıp kalıyor aklımız en olmadık şeylere. Öyle çok tekrarlıyoruz ki o senaryoyu aklımızda, hiç silinmemecesine kazınıyor hafızamıza… Hatta yeni detaylar ekleniyor hikayemize. İnsan beyni boşlukları doldurmaya çok meraklı. İlla eksik kalanı tamamlıyor.

Peki beynimizin üzerinde hiç mi hakimiyetimiz yok? Var tabi… Olmaz mı?! İnsan isterse kendini öyle güzel şartlandırabiliyor ki… Bazen yapmak istemediklerimizi yapmaya, bazen görmek istemediklerimizi unutmaya, ve çoğu zaman hissetmek istemediklerimizi silmeye…

Ne çok insan tanıdım. Canı yanmış, ama öyle böyle değil, çok yıpranmış… Tövbe etmiş sevmeye, sevilmeye, aşka… Küsmüş bir nevi…

Hiç kolay değil ama… Hayata sırtını dönmek, değer verdiklerini geride bırakmak ve donuklaşmak.

Bence çabalamak gerek. Canın acıdığında üstüne gitmek… Vazgeçmemek… Zor olsa da yeniden sevmek ve aşık olmak… Hele aşka hiç sırtını dönmemeli insan. Karşısına çıkan fırsatları değerlendirmeli…

Ne dersiniz?

Herşeyin bir zamanı ve bir yeri var… Her adetimiz, alışkanlığımız, zevkimiz, ancak doğru zaman ve mekan sağlandığında bir anlam ifade edebiliyor. Öyleyse hayatın tek düzeliğinden neden şikayetçiyiz?

Bence insanların beklediği en büyük ödül hayatını anlamlı geçirebilmek. Peki bu ne derece mümkün? Hayatımızın taşlarını yerine oturttuğumuzu hissetmemiz için illa Angelina Jolie gibi hem koca bir aile kurup, hem başarılı bir kariyer sahibi olup, hem de dünyayı kurtarmaya kendimizi adamamız mı gerekiyor? Sadece küçük çevremiz içinde kalıp, büyük hedefler ve büyük sevinçler peşinde koşmadan da tatmin olamaz mıyız?

Bazen kafam duruyor. Düşünemez oluyorum. Aslında öyle çok istiyorum ki durmadan bir şeyler üretmeyi… Ama tıkanıyorum bazen. Yazı bile yazamıyorum… Peki bu “çok başarılı” insanlar hiç mi duraksamıyorlar?

İnsan pili bitince nasıl yeniden şarj olur? Dinlenmeye kalksam, işler kafamı kurcalıyor. İşlere dalsam, kendimi unutuyorum. Kendimle ilgilensem, sevdiklerime zaman ayıramıyorum. Sevdiklerimle vakit geçirsem, yapmak istediklerim eksik kalıyor… Ve tıkanıyorum. Hayatımda hem gürültü istemiyorum, hem de büyük patlamalar bekliyorum… Peki ben şu kısa hayattan ne istediğime nasıl karar vereceğim? Ve daha da önemlisi elimde olmayan şartları nasıl lehime çevirip kafama eseni yapacağım?

Bir de, gün içerisinde değişen ruh halim var uğraşmam gereken… Bir mutlu, bir mutsuz… İnsan nasıl dengeler hislerini?

Aslında mümkün… Kendimi depresif hissettiğim zamanlarda, kendime bu durumun geçici olduğunu hatırlatmam gerekiyor. Ve bir de neşelenecek ya da kafamı dağıtacak bir meşgale bulmalıyım. Sonra zaten kara bulutlar dağılıveriyor. Çokta zor değil aslında… Sadece, bazen insanın içinden gelmiyor. Öyle zamanlarda da, bir arkadaşımın dediği gibi, bunalımımı dibine vurana kadar yaşamam gerekiyor. Demek ki o gün de öyle hissetmeye ihtiyacım varmıs… Sonuçta hayat her daim pembe çiçeklerle gelmiyor karşımıza… Elbette üzüldüğümüz, sıkıldığımız olaylar yaşayacağız. Ben de bunları kabullenip, üzüntümü de sıkıntımı da hakkıyla yaşamayı öğrenmeliyim…

Eninde sonunda geçiyor herşey…

Bir “an” ı çok sevdiğimde, kafamı gömüp, onun içinde kalmak istiyorum… Herkese bir özel güç dağıtılacak olsa, herhalde zamanı durdurabilmeyi seçerdim… Hayatın gözümüzün önünde sıradanlaşıp, akıp gitmesine sinir oluyorum… Peki bunu durdurmak adına ya da en azından yavaşlatmak için ne yapıyorum dersiniz? Koca bir hiç! Sadece seyirciyim bu aralar…

Aslında bir sürü şey yapılabilir … Daha bakımlı olabilirim mesela, spora gidebilirim, yediklerime dikkat edebilirim, insanlarla daha sık program yapıp sosyalleşebilirim, daha çok eğlenebilirim, çılgınlıklar yapabilirim, çıkıp yağmurda yürüyebilirim, daha sık hatrını sorabilirim arkadaşlarımın, yeni insanlarla samimileşebilirim, daha verimli olabilirim işimde, daha çok çaba sarf edebilirim, ertelediğim işleri bugün tamamlayabilirim, daha çok sevebilirim, sevdiğimi daha sık gösterebilirim, sürprizler yapabilirim insanlara, tatile gidebilirim, günü birlik bile olsa uzaklarda keyif çatabilirim, evde mumlarımı yakıp şarabımı yudumlayabilirim, farklı türlerde romanlar okuyup, farklı dergileri karıştırabilirim, saçma sapan konularda bilgimi arttırıp, yeni muhabbetlere ortak olabilirim, tekne turuna çıkabilirim, yeni restoranlar deniyebilirim, hatta yeni mutfaklara ağırlık verebilirim, yemek yapabilirim, yeni tatlılar pişirip insanları mest edebilirim, okula devam edebilirim, vakıflarda gönüllü olabilirim, alışverişe çıktığımda farklı dükkanlara girebilirim, çamaşır deterjanımı ayda bir değiştirebilirim, İstanbul’u bir turist gibi gezmeyi deneyebilirim… Ve liste uzar gider…

Kısacası hayatı doldurmak, doya doya yaşamak adına yapabileceğim öyle çok şey var ki…

Peki neden hep aynı kısır döngünün içindeyim? Neden hep aynı yerler, aynı insanlar, aynı yemekler, aynı tarifler?

Çünkü daha kolay…

Yenilik her zaman daha zor. Yeni olan her zaman daha çok emek istiyor.

Nasıl araba kullanmayı ilk öğrendiğimde, her sürüş külfet geliyorduysa, her adımımı düşünerek atmam gerekiyorduysa, yeni bir insanla yakınlaştığımda, yeni bir yere gittiğimde, yeni bir yemek denediğimde, yeni bir işe başladığımda da bir adaptasyon sürecinden geçmem gerekiyor. Ve bu da hiç işime gelmiyor…

Şimdi, şöyle bir çıkmaz oluştu.

Aynılıktan sıkılıyorum. Yeni şeyler denemek istiyorum. Ama her yeni bir işe el attığımda, geriliyorum ve bir alışma sürecinden geçmeden keyif almaya başlayamıyorum. Dolayısıyla ben alışıp, keyif çatabilecek kıvama geldiğimde, yeni şey eskimiş oluyor… Ve ben yine sıkılmaya başlıyorum…

Çık işin içinden çıkabilirsen…

Mantık dersinden neredeyse kalıyor olmama şaşmamalı… Ben bu gidişle ancak kafa yorarım, yorumumu yazarım, sonra da her zaman gittiğim cafeye gidip, her zamanki kahvemi ısmarlar, yudumlarken kafa yormaya devam ederim…

İşte sana kusursuz bir kısır döngü… Diğer adıyla, hayat…

Sevgiyle nefretin arasındaki o ince çizgide kaldınız mı hiç?

Birini çok seviyorsunuz ama ona dayanamıyorsunuz. Beraber olmak istiyorsunuz, yokluğunda çıldırıyorsunuz, deli gibi özlüyorsunuz, ama yanındayken bir türlü denk getiremiyorsunuz huzuru..

Hep diken üstünde, hep şikayetçi…

Ne yaparsınız?

Arada kalmak ne zor…

İnsanın yüreği nasıl kaldırıyor bunca ağır duyguyu bilemiyorum. Ama yaşıyoruz işte herşeye rağmen… Neler geçiyor insanın başından. Kimi zaman gıkımız çıkmıyor, kimi zamansa feryadımız karşı tepeden duyuluyor… Kimimiz kendini bir kadeh içkiyle sakinleştiriyor, kimimiz yazıyor, kimimiz dert yanıyor… Ama herkesin ortak noktası, bir kaçış arayışı.

Demek ki öyle sanıldığı kadar kolay iyileşmiyor yaralar… Ve her seferinde bizden bir şeyler eksiltiyor yaşananlar. Her fırtınada biraz daha su alıyor teknemiz… 

Çekip gitsek?.. Öyle zor ki… Birine, bir yere, bir şeye alıştıktan ve bağlandıktan sonra, öyle imkansız geliyor ki insana bırakmak …

Belki de bir ışık beklemek gerek. Umutsuzluğun içinde, bir gün, umudun belireceğini ummak… Herşeyin, herkesin sevdiğimiz haline geri döneceğine dair, sadece bizim görebileceğimiz, bulanık bir işaret… Yitmemek için son bir çaba…

Bekle… Ve umudunu yitirme…