Çok merak ediyorum, bu hayatta yapabileceğim neler var?
İnsan kayboluyor çoğu zaman bilinmezlerin arasında. Kendini yeniden bulmak, küle dönmüş ateş kırıntılarını toparlamak, anlamsızlık girdabında sürüklenmiş yüreğini dindirmek zaman alıyor.
Sanırım işin sırrı, inanacak bir şey bulmak. Her ne olursa olsun, seni ellerinden tutacak, kalkman için gereken hızı kazanmanı sağlayacak ve inanmanın yarattığı, şüpheleri yok eden o saflığı sana geri kazandıracak bir hissi… Bir tutam umut…
Ama korkmamak öyle zor ki… Korktuğunda, kendini korkunun akışına bırak, direnmezsen akıp gider yanından derler. Hani engellerin önündeki engel olmazsan, o engellerin kendiliğinden ortadan kalkacağı gibi.
Hayat, kahramanlardan oluşmuyor maalesef. Ve sen de, ben de herkes gibi çöküyoruz, yıpranıyoruz, umudumuzu yitiriyoruz.
Anlamını sorguladığımız ve bir türlü bulamadığımız için… Ya da bulabileceğimiz bir yerde olmadığı için…
Yine de anlamak istiyor insan… Hayatın anlamını değilse bile, kendini… Neyi neden yaptığını… Dostlarına soruyor, hayatına bakıyor, kararlarını sorguluyor, terapiye gidiyor… İnsan hep arıyor bulamadığını…
Acaba bir gün bulabilecek miyim sessiz ve ıssız gecelerde kalbime çöken sorunun yanıtını? Acaba, bir gün anlayabilecek miyim daha neler yapabileceğimi, yapacağımı ve başaracağımı? Acaba her dibe vurduğumda, yeniden sıçrayabilecek miyim heyecanla, şevkle, yukarı doğru? Acaba bir anlam bulamasam da bu hayatta, tutunabileceğim bir ben bulabilecek miyim? Ve tutunmaya değer gördüğüm bir iş edinebilecek miyim?
Herkes bir diğerini anladığını iddia ediyor… Bu kadar kolay mı gerçekten anlamak, hissetmek, gözyaşlarına dokunmak? Bir kedinin var oluşu kadar basit mi bir insanın da var oluşu?
İlla anlamak zorunda mıyız nedenini? Sadece rüzgarın esişinde kendini bulan birer rüzgar gülü olamaz mıyız bu hayatta? Gerektiğinde dönen, döndükçe yön gösteren, gösterdiği yönle rüzgara farklı isimler ve anlamlar katan…
Yine cevapsız sorular… Ama en azından sormakta bir anlam var… Sormadan kanıyor insanın içi… Sormadan yaşanmıyor hayat… Sorgulamadan rahatlamıyor insan… Sorgulamadan yaşayamıyor…
Ruhuna iyi bakıyor musun? 
Yine de anlamak istiyor insan… Hayatın anlamını değilse bile, kendini… Neyi neden yaptığını… Dostlarına soruyor, hayatına bakıyor, kararlarını sorguluyor, terapiye gidiyor… İnsan hep arıyor bulamadığını…
o kadar harika ki.
kaybedilen savaşlar,,psikolojik harabeler,parçalanmış kişilikler..akaşik kayıtlar,patlamaya zamanlı saatli bir kalp..öylece bırakıldı sanılır,kısa devre yapsın istenir alfa ritim’lerimiz..bilinmez,hiç bilinmez..tarih yazıyor olmalı; en güçsüz ordularımız…(( siymean ))